با گلى بر گوشه لب

مى بوسمت و از كنار لبم گلى مى رويد!

سپيدى موهايت بر ملافه مانده است...

گل باز مى شود!

مى نگرم به بيرون پنجره؛ به رودخانه كه بر دوش انداخته‌اى و با خود مى‌برى...

گل مى‌پژمرد!

مى‌روى و تصوير لرزان من با تو دور مى‌شود؛ با گلى بر گوشه لب كه همچون زخمى پخش مى‌شود و تمام مرا مى‌پوشاند!